Trip door Patagonia, 2 (illegaal)

Nog even een vervolg van mijn reisverslag voordat ik morgen weer ga fietsen. Dit hele weekend heb ik doorgebracht in Esquil, een vrij grote stad in de provincie Chubut.

Er zijn gigantisch veel dingen die ik kan vertellen; een loslopend paard dat van mij schrok en bijna onder een auto kwam, een live omkoopschandaal bij een politiepost, een vechtpartij van 70 man op de straat, een continue stortbui van 2 dagen of over een heerlijke sandwich met een dubbelle Milanesa.

Maar ik schrijf over dit weekend. Vrijdagmiddag kwam ik tegen 4e bij een politiepost 15 km voor Esquil. Ik dacht dat ik kon door fietsen , maar een dikke politieagent hield me tegen (politie zijn is een van de laagste beroepen in Argentinie, net als leraar(es), verpleger(ster) en psycholoog) en vroeg naar mijn paspoort. Ik dacht dat deze gewoon in orde zou zijn. Maar ik was helemaal vergeten dat ik mijn `90 dagen toeristenpas´ allang voorbij was. Hij had dus een reden om me mogen vasthouden, want volgens de wet was ik een illegale (weet ik ook hoe dat voelt), ik wist dat ik maar beter moest gehoorzame aan deze hufter want de politiemannen zijn hier niet echt eerlijk en rechtsprekend. Ik moest plaats nemen in hun kantoortje en hij liet mijn paspoort rondgaan door vele handen. Telkens hoorde ik ze weer geintjes maken over mijn naam, blonde haar, mijn fiets, enz. Maar ik heb me 2 uur lang netjes stilgehouden. Na deze 2 uren werd ik opgehaald door een busje van de migratie dienst. Scheelde me 15 kilometer fietsen...daar aangekomen moest ik nog eens 2 uur wachten voordat de hoofdbaas van het kantoor een handtekening wou zetten onder een papier, was allemaal vrij vervelend, maar als illegale kon ik er niet zo veel op inbrengen. Uiteindelijk heb ik 50 pesos moeten betalen, en moest ik tot maandag wachten om naar Chilie te kunnen reizen, zodat ik weer een verlenging kon krijgen van 90 dagen.

Toen ik klaar was bij het politiebureau was het al reeds donker geworden, ik besloot dus maar naar een Alberque te gaan zoeken (youth hostel). Er bleek ewr eentje voor 6 euro per nacht te zijn in het centrum. Aangekomen bleek het vooral vol te zijn met veel vrienden van de jonge eigenaar. Elke dag lopen er hier veel jongens en meisjes over de vloer en doen net of het hun huis is. Lange feestjes tot diep in de nacht. Gelukkig mocht ik na dag een al meedoen met ze, zo ben ik zaterdagavond met een groepje meegegaan naar het vakantiehuis in de bergen van een van de jongens. Het lag 10 kilometer buiten Esquil, middenin de bossen en aan de voet van een berg, het was een super de luxe chalet. Overal natuusteen verwerkt in de muren, verscholen van de weg, maar uit kijkend over de skiebergen van Esquil. Hier hebben we drie lang gezeten en ingedronken (Fernet+cola). Het mooiste nog vind ik de houding van de Argentijnse jeugd, je kan als onbekende als het ware zo aanschuiven aan de eettafel zonder raar aangekeken te worden. Na een dag word je al met ´amigo de mio de hollanda´aangesproken. Net als in Nederland kon een van de meisjes het einde niet halen vanwege het te hoge tempo waarin ze in het begin gedronken had. Dit komt dus ook gewoon in Argentinie voor. Later tegen 2e gingen we opstap (alles opent pas na 1e) de discotheek was opzich best goed, maar ik hou niet van Kumbia de landelijke muziek van Argentinie. Ik ben iets eerder naar huis gegaan, als nog na 6e.

In het hostel slapen op dit moment nog twee mensen. Een vieze kleine Italiaan, die als een zwerver verkleed gaat. Maar ondertussen bulkt van het geld. Hij is volgens mij al twee keer de hele wereld over gereist, en doet dit al de laatste 10 jaar onafgebroken. Hij liet me zijn riem zien die hij dagelijks draagt. In deze riem zit een rits verwerkt die voor een geldvak zorgt. Na het openen van de geheime ruimte werden de vele duizendjes zichtbaar, lachend zij hij me in half Spaans, half Italiaans. ´Geld heb ik genoeg in Italie liggen´. Niks mee met deze vieze kleine man, alleen toen ik gister wou gaan slapen schrok ik wakker van een van zijn snurkbuien. Opeens begon hij in zijn slaap te praten: Aaaaaa si que...n´importa....
De andere man die op de kamer slaapt is een reisboekenschrijver uit Brazilie. Ook hij heeft bijna al de hele wereld gezien, maar wordt maar niet rijker van zijn boeken. Het was een erg vriendelijke man, en hij heeft me gigantisch veel verteld en uitgelegd, maar hij was een klein beetje depressief. jammer want volgens mij zijn zijn boeken erg informatief. Maar zoals hij al zelf vertelde, hij is te verlegen. En hij heeft een nadeel dat zijn boeken in het portugees zijn. En dat Brasileños niet zoveel van boeken houden. Wel moet ik van hem als ik aangekomen ben in El Calefate door reizen naar Chile, waar net over de grens een Nationaal Park ligt dat ´
terres de pointes´heet. Hier bevindt zich namelijk een stel rotsen die door de jaren heen gevormt zijn tot de hoorns van een stier, maar dan 25 meter hoog. Het moet erg indrukwekkend zijn.

Vanachtend was het dus eindelijk maandag en kon ik met de bus naar Chilie voor een stempel in mijn paspoort. De bus vertrok om 8 uur s´morgens dus dacht ik dat ik wel binnen een uurtje terug zou zijn. Het bleek dat ik minimaal een uur in Chile moest verblijven om weer terug te kunnen naar Argentinia. Ik besloot dus maar in een bergstadje een kopje koffie te gaan drinken. Dit bleek nog niet zo gemakkelijk. Ten eerste was het stukken kouder in Chile. Het stadje lag midden in de bergen, en s´ochtends tegen 10e was het -2. En zoals de Braziliaanse schrijver me verteld had sluit heel Chile zijn deuren buiten het toeristenseizoen. Eerst liep ik dus maar een beetje over straat te slenteren, maar dit was niet echt sfeer verhogend. Dus toen heb ik maar geprobeerd een van de Cafétarias wakker te maken. Ik heb gewoon op de deur geklopt aan de zijkant van het huis wat aan de voorkant als Cafétaria gelde. De mevrouw, stevig gezet maar vrolijk, deet open en was toch wel verarst dat ze weer een gast had. Zo mocht ik gelijk met haar doorlopen en plaats nemen in de woonkamer. Hier werd ter plekke koffie voor me klaar gemaakt, en kreeg ik een Chileense hamburger met knoflook.
Ik moest erg lachen om deze situatie waar ik zomaar in belande, en vooral toen ze ging vragen hoe ik aan haar adres gekomen was....

Morgen vertek ik eindelijk weer. Het weer moet nog twee dagen gunstig zijn en dan is er weer kans op regen. Ik heb dus wel een beetje haast, de winter is al half bezig, dus ik hoop dat ik in een maand in El Calefate kan komen.

Foto´s van de eerste week staan op www.mijnalbum.nl
Omdat ik niet wist hoe ik een openbaar album kon maken, moeten jullie inloggen als Nias. email:www.nias_buisman@hotmail.com
wachtwoord:album

Veel plezier, zijn zeker de moeite waard.


Adiós,

Nias