Isla del Sol, San Pedro Prison y 100% jungle

Goedenavond, nog maar 15 dagen.....

Nog snel zal ik een bericht sturen vanuit Bolivia. Het is een erg vreemd land, maar wel prachtig en ik beleef gigantisch veel avonturen hier,....maar vanwege het feit dat ik het hele verhaal niet binnen de tijd afkreeg maak ik het bericht af hier in Cusco, Peru.

Mijn laatste bericht stuurde ik vanuit Sucre. Naar mijn mening Boliviaas mooiste stad. Ik schreef toen al dat mijn volgende verhaal over Cochabamba, La Paz en de jungle zou gaan. Ik had toen nog geen enkel idee of ik het een dorp in de jungle zou vinden en hoe Cochabamba er uit zou gaan zien.

Beginnend bij het begin.
Ik ben dus vanuit Sucre door gereisd naar Cochabamba. Ik had hier behoorlijk grote verwachtingen van, de naam alleen al....COCHABAMBA. Klinkt als een stad prachtige stad. Het bleek minder waar te zijn, de straten daar zijn erg vuil, ongeordend en de stad heeft nauwelijks een mooi centrum. Toch is de stad een van de grootste van Bolivia, dit komt doordat bijna 80 % arbeiderswijk/sloppenwijk is. Het centrum van de stad is een grote markt, ik heb me al eerder verbaasd over het hoge percentage straatleven in Bolivia. En in Cochabamba is dit percentage bijna 100 %, overal waar je loopt worden dingen verkocht. Iedereen eet op en van de straat. Van handgemaakte ijsjes en milkshakes tot hele kippen en rijstschotels. Je ontbijt, middageten en je avondeten. Elke dag, op elk tijdstip.
Hele families zitten op de stoeprand en eten van zelf meegebrachte borden hun maaltjes. Zelfs de armste zwervers hebben hun eigen versleten borden die voor een zeer lage prijs gevuld worden met de dagschotel. Af en toe schijf ik aan op een lege stoeprand of eerste-rangs-stoepkruk. Je krijgt dan een groot bord met rijst, varkensschnitzel, salade en aardappelschijfjes. Meestal met verse sinaasappelsap. De prijzen verschillen van 80 eurocent tot 1 euro en 10 cent. Valt te overzien.
Ook is Cochabamba de thuisbasis van de cocaproductie en van Boliviaas president, Evo Morales. La premiere presidente indigino...de eerste president die al zijn roots in Bolivia heeft liggen. Vroeger een gewone straatverkoper en heeft het gemaakt tot president. Het is een stevige Boliviaan die erg populair is in zijn eigen land door zijn sterke sociale kant en hart voor het volk. Geboren in Cochabamba, is hij ook voorstander van de cocaproductie, hij wil de verbouwing en oogst van het groene energieblad aanmoedigen. Maar zijn vrije cocaproductie beleid wordt niet geliefd door de VS, die bang zijn dat de vele bladeren voor witte treinrailzen gaan zorgen. Vanuit Boliviaans opzicht is dit niet de hoofdreden...het blad heeft namelijk nog steeds een erg grote rituele waarde, zoals verering van Pachamama (god van de aarde) en consumeren van het pure blad (het zogenaamde ¨cocabladeren kauwen¨). Ook de band van Morales met de Venezuelaanse president Hugo Chávez zet hem niet in een echt goed Amerikaanse licht.
Toch staat Evo er niet alleen voor, hij krijgt namelijk genoeg steun van de Latijns-Amerikaanse kuststreek....met in Argentinie president Kirchner en Lula in Brazilie, en sinds kort ook vanuit Uruguay Tabaré Vázquez..
Einde van mijn politieke hoofdstuk.

Vanuit Cochabamba ben ik door gereisd naar La Paz, hoofdstad van Bolivia. Je rijdt deye stad binnen door de grensstad El Alto (De Hoogte) te doorkruizen. Vanaf Boliviaas snelst groeiende stad rij je naar beneden naar La Paz. Het is moeilijk te beschrijven omdat ons idee over ergens naar beneden rijden een andere betekenis heeft als in Bolivia. ¨Bolivia, land van de hoogte¨ is een structurele berg. Volgens mij ligt het laagste punt op zo¨n 2500 meter boven zeeniveau. Een behoorlijke berg in Europa. Vanuit de stad El Alto rij je dus naar van de berg af naar beneden om La Paz binnen te komen, aankomend in La Paz bevindt je je op 3590 meter.
La Paz wordt vaak beschreven als een grote markt, ik ben het daar volledig mee eens. Je kan er alles kopen wat je maar wilt. Van bijvoorbeeld gedroogte lamafoetussen op de Heksenmarkt (Mercado de los Hechiceria) tot hele zilveren borden met Boliviaanse inscripten (Mercado de Uruguay). Vooral de heksenmarkt is iets erg speciaals, voor het vereren van de God van de Aarde kan je allemaal offers kopen. Van Lamafoetussen tot kliene tijgervellen en reuze schildpaddenschilden. Alles voor het gerust stellen van Pachamama, god van de natuur en aarde. Ik was zelf het meest te vinden op de markt met oude cultuurkleden en de populaire Incamutsen en Poncho´s.
Ik heb er erg mooie dingen kunnen kopen, en reis nu met een een nieuwe reistas vol met cadeaus. Voor de vergelijking, mijn cadeautas is 4 keer zwaarder dan mijn eigen reiskleding.
Het wordt nog probleem om alles naar Nederland mee te kunnen nemen.

Van La Paz ben ik naar Rurrenabaque gegaan. Rurrenabaque, of gewoon Rurre volgens het volk, is de junglestad in het noordwesten van Bolivia. In een helemaal tot aan de nok toe gevulde bus ben ik naar boven gereisd. De bus was waarschijnlijk even oud als de meeste bergen die we op de weg doorkruisten. Ik keek naar buiten uit mijn kapotte raampje en hoorde het onderstel ratelen. Door het vele gewicht, de laatste 2 rijen met zitplaatsen waren vol gestauwd met 20 kilo zakken met aardappels van La Paz. Het dak en de bagageplek onder de bus waren ¨re lleno¨. Ergens op een afdaling op 3000 meter bergpas, begaf een van de wielen het. Gelukkig werd het snel opgemerkt en kon het wiel verwisseld worden. Later kwam ik er achter dat ik op ¨s´Werelds gevaarlijkste Afdaling¨ aan het maken was. De drie uur durende afdaling van La Paz naar Oroico wordt door veel adralinejunkies genomen met een rot vaard. De bus reed vaak op het randje van het randje om uit te wijken voor een langsschietende auto die zijn geluk of ongeluk wilde beproeven. Het verhaal gaat dat elke maand drie a vier auto´s naar beneden kletteren om de grond te kussen. Gelukkig hoefde ik deze val niet op mijn lijstje met ervaringen te zetten. s´Ochtends kwam ik aan tegen 6e in de jungle van Bolivia.

100% jungle;
Vanuit Rurre, een erg toeristisch jungledorpje wat door 99% van de toeristen bereikt wordt door het nemen van het 1 uur durende vliegtuig.....behorend tot de een procent heb ik toch maar de terugreis geboekt met het vliegtuig. Na de eerste dag ben ik met een Boliviaanse gids die ergens in het oerwoud leeft de jungle in getrokken. Ik verwachte een groot groen avontuur en wensen werden voltooid. Na 7 dagen in een van s´werelds ongerepste jungles werd ik compleet leeggezogen door de moskieten en bosmuggen van 2 centimeter doorsnede. Bijna aangevallen door een nieuwsgierige tijger in de nacht. Gezwommen door de Amazone terwijl de giftige scholvissen en hongerige piranhas naast me zwommen, veel geluk gehad.
Het meest had ik nog moeite met de vreselijke vochtige hitte, toen ik bijvoorbeeld met mijn gids het adres zocht van een van de inheemse gemeenschappen. Dwars door de jungle, zoekend naar een levend teken van junglestam. Mijn gids, twee koppen kleiner en inmuun voor alle soorten insecten, het enige waar hij bang voor was waren de slangen. Vooral de anaconda die heel schaars is, maar wel erg dodelijk kan zijn. Daarom altijd op pad met zijn massachette van een meter, om de vele lianen weg te hakken en voor mogelijk verdedigingswapen. En toen kwamen we zomaar bij de junglestam....het is natuurlijk een Europese gedachte dat je als je zo´n inheems dorp binnen komt dat je ontvangen wordt door tientallen tropische incaprinsessen met bamboerokjes en junglearbeiders die je koel houden met het wapperen van cocospalmbladeren en je hele fruitbuffetten voor houden met Papayas en Watermoelen.......niks was minder waar, mijn droombeeld zal waarschijnlijk alleen voorkomen in mijn lievelings Donald Duck. ik moest betalen om naar de overkant van de rivier te kunnen lopen en bij aankomst zag ik welgeteld 3 bamboehutten, met 5 bevuilde inwoners.
De begroeting was kort en bedroeg nog eens 30 Bolivianos om te mogen slapen in hun woningen. Niks geen welkomsbuffet met honderden fruitsoorten, er wordt ons een jachtgeweer geleend en we mochten op pad gaan om het avondeten te vangen. Het oude bosvrouwetje vertelde ons namelijk dat de zwijnen zich erg dichtbij bevonden. Mijn gids Wilman liet zijn sandalen achter en ik mocht hem volgen. Al snel kwam ik er achter dat we inderdaad vrij dichtbij waren, de geur van deze wilde beesten is ontzettend overheersend. Mijn gids vertelde me dat het een geurverspreidend orgaan op zijn rug is die deze lucht veroorzaakt. Het was ook ons spoor, en na twee uur geuren volgen kwamen we bij de ¨chancho´s¨. Tweehonderd wilde everzwijnen die dwars door jungle trokken. Het kostte mijn gids in totaal 3 schoten om een van de vrouwetjes te doden. Ik vroeg me af hoe we dit gewichtige varken gingen vervoeren. Maar Wilman was al bezig om de eerste gaten tussen de vacht en huid te maken, daarna met een van de lianen van de dichtsbijzijnde boom maakte hij een gehele rugzak van het dier. Om de beut droegen we het varken om onze rug terwijl de papagaaien en apen tientallen meters boven ons hoofd vlogen. (vooral de rode aap is erg slim, en het is zelfs gevaarlijk om op hem te jagen. Hij vangt namelijk je pijl en gooit hem met meer snelheid terug. Daarom altijd als je op hem gaat jagen moet je na het gooien dekking zoeken tegen de stam van de boom) Aangekomen in ons dorp werden we opgewacht door het oude vrouwetje met haar dochter die het zwijn zouden vellen. In een half uurtje was het hel dier ontvacht, ontveld en ontleed. Alle delen worden bewaard, tot en met de testikals voor in de salade.

Nadat ik terug was gevlogen naar La Paz heb ik twee dagen rust genomen, mijn lichaam zat vol met insectengif en ik was moe geworden van het dagelijkse reizen. Na anderhalve maand had ik van Buenos Aires tot Peru gereisd. Het is een erg gek leven, van plaats tot plaats en elke dag zoveel zien dat je je geheugen het af en toe niet bijhoudt.
Ik was ondertussen te weten gekomen dat in La Paz zich de meest vreemdste gevangenis van de wereld bevondt. En vanwege mijn studie van volgend jaar was ik erg benieuwd naar deze vrije vorm van gevangenschap. De San Pedro Prison is de grootste gevangenis van La Paz, en is de enige in de wereld met een vrije reglementering. Je hebt er alleen bewakers aan de poord en aan de andere kant van de de poort zijn de gevangene de baas. Ruim 1500 gevangene hebben de vrijheid om te lopen waar ze willen, hun eigen rustpauzes te bepalen en te werken als ze willen. Het is net als een dorp, je hebt gevangene die groente verkopen, als schoonmakers werken, postbezorgers zijn of zelfs bedelen bij andere gevangene. En omdat de meeste vrouwen niet alleen willen wonen trekken ze in bij hun vastzittende partners, hun kinderen met zich meenemed. Overdag gaan de kinderen naar school en s´middags spelen ze op de binneplaats van het hoofdplein. Toch vraag je je af hoe deze vrije vorm van vastzitting kan blijven werken. Toen ik de trap van het kantoor opliep werd ik tegemoet gelopen door een grote dikke Boliviaan met een groffe snor, meneer de directeur. Ook een gevangene en tegelijk de gekoze president voor de komende 4 jaar door het grootste gedeelte van de gevangene. Hij beslist met een hoge raad van medegevangene wat de nieuwe regels voor de komende jaren zijn. Zo is er sinds een paar jaar een verbod voor toeristen, omdat de meeste naar binnen gingen om hun bevorading cocaine aan te vullen. De cocaine wordt in de ondergrondse labaratorias gemaakt, erg amatoristisch met de pure bladeren van de cocaplant. Er is zelfs een van de gevangene een Brit, genaamd Thomas McFadden die ook wel ¨the Guide¨wordt genoemd. Een paar jaar was het nog mogelijk om je door deze jongeman te laten rondleiden door een een van s´werelds vreemste prisons. Zelf zit hij vast voor 6 jaar voor het smokkelen voor 850 gram cocaine.
Ben je nieuwsgierig geworden en wil je meer informatie hebben over de la Carcel San Pedro de La Paz dan zijn hier een paar sites die je kan bezoeken.
www.marchingpowder.com
www.abc.net.au/foreign/stories/s963744.htm
Of type ´San Pedro Prison´ in google.
En lees over de schrijver Rusty Young die in totaal drie maanden vrijwillig in deze gerechtzitting zat om er een boek over te schrijven.

Na La Paz ben ik nog naar Copacabana gegaan en het Titicacmeer geweest. Dit waren een van de mooiste plaatsen in Bolivia. Ik zal er foto´s vanplaatsen.

Morgen naar Machu Pichu,


Une beso Nias