¨Machu Pichu¨, prijzige Incastad.

Vandaag is het Sábado, 18 agosto de 2007.


Ik ben dus over precies 10 dagen alweer thuis. Het tellen van de dagen begint nu echt.
Gelukkig zit ik morgen in een driedaagse busreis terug naar Buenos Aires dus kan ik toch geen kant op. De busreis gaat vanaf Cusco, Peru naar Buenos Aires, Argentinie. Het zullen bijelkaar zo´n 2200 kilometer zijn. Als je het opzoekt op internet dan kan je zien dat ik langs
Arequipa (Peru, heilige stad), Arica (meest Noordelijke stad van Chile, vervolgend naar Iquique (dichtbij de droogste woestijn van de wereld, Woestijn van Atacama), dan naar Antofagasto (een van Chile´s mooiste strandplaatsen) door naar Santiago (Chile´s hoofdstad). Vanaf Santiago maak ik de overstap naar de stad Mendoza in Argentinie, dit gaat langs de welbekende bergpas van de ¨Cerro Aconcague¨, hoogste punt van Zuid-Amerika (6962 meter).
En vanaf Mendoza is het niet ver meer naar Buenos Aires (plusminus 600 kilometer, even ver als Parijs-Amsterdam. Na deze hele reis ben ik even ver gereisd als een enkeltje Amsterdam - Rabat, Marokko)

IK ben gisteren dan eindelijk naar de wereldberoemde Incastad geweest, ¨MACHU PICHU¨. Eerst met de trein naar Urubamba, en vandaar met de een andere trein van dezelfde treinmaatschappij naar Aguas Calientes. De stad die grenst aan de bergen die plaats bieden op hun toppen aan de Incastad. Alles en iedereen die deze gigantisch toeristisch route wilt maken moet in Cusco een kaartje kopen bij het kantoor van Perurail, de desbetreffende treinmaatschappij. De mensen staan in meterslange rijen te wachten op toegang bij een van loketten. Alle prijzen zijn in ´Dollares´, en vreselijk hoog. Het zijn eerder de prijzen die je verwacht bij Amsterdamse toeristentouren langs de grachten. Maar ik weigerde niet en heb dus een kaartje gekocht voor afgelopen vrijdag.
Eenmaal aangekomen met de backpackers express ben ik met de bus naar boven gereisd in Dollars.....toegang tot de stad weer in Dollars..........oooohhhhhh.
(Gelukkig ben ik door mijn moeder opgevoed in de gedachte dat geld een bepaalde waarde heeft.)

Maar bij aankomst van de stad, en het uitzicht over het oude centrum verdwijnen toch echt al je geldgedachten. Wat een gigantisch mooie plaats, tussen de metershoge bergtoppen vol met groene Incabomen en overal Alpaca´s die van de eeuwenoude grasetages eten. Iedereen die naast me liep viel stil, dit ligt gedeeltelijk ook aan de hoogte en steile trappen die bedwongen moeten worden. Veel gaan op de bergranden zitten, en blijven zo minuten voor zich uit staren.
Ik was er zelf ook compleet van onder de indruk, op de eerste foto´s sta ik zelfs een beetje verbaasd te kijken.
Overal waar je kijkt zie je de oude stenen muren in allerlei vormen van hoogbegaafte architectuur op een gigantische hoogte. Als je langs de laatste muren naar beneden kijkt zie je oneindige ravijnen.
Ik ben er in totaal drie lang verbleven, rond gelopen en heel veel foto´s gemaakt. Elke foto lijkt wel te lukken omdat het uitzicht gewoon onnatuurlijk is.
Ik wil hierbij dus stoppen met schrijven om jullie de foto´s te kunnen laten zien. Ik zal kijken of ik ook een filmpje kan plaatsen.


Hierbij stop ik officieel met schrijven in dit dagboek, de laatste bladzijden zijn aangebroken.....
Ik er zelf erg veel aangehad. Hoeveel mensen ik ook leerde kennen en nieuwe gedachtengangen werden geopent voor me, ik bleef altijd in mijn eigen gedachten leven en moest af en toe deze pensamientes op papier zetten.
Ik heb fantastische dingen gezien en wonderbaarlijke dingen meegemaakt. Te veel om op te noemen.
Ik heb 7 á 8 onvergetelijke maanden gehad, ervaringen die ik voor altijd met mee zal nemen.....

Ik wil hierbij bedanken:
- Mijn ouders die me hebben laten gaan.
- Mijn familie in Argentinië die me met open armen heeft ontvangen (Rafa Lanusse, Irene en Gerda Hart)
- Jullie die mijn brieven hebben gelezen.
- En vooral mijn Opa Eiland die me met veel energie hier naartoe heeft gestuurd (hij kwam op het idee van Argentinië en heeft me tijdens het reizen veel informatie gestuurd).

Gracias para todo y la allegria en mi vida....