werken als paardenknecht

Sorry dat ik zo lang weg ben geweest.

Maar hier ben ik dan weer.
Het is nu 14:30. Het is maandagmiddag. Ik zit op het officina van Rafa de man van de estancia waar ik de komende maanden ga verblijven. Ik drink nu maté met Tómas, mijn nieuwe vriend.

Gisteren ben ik aangekomen. Het is hier fantastisch. Zo gigantische grote vlaktes heb ik nog nooit gezien. Friesland is niks vergeleken met dit hier. Vanmorgen ben ik wakker geworden in mijn nieuwe eigen slaapkamer. Rafa riep me en ik ben gelijk met een twee mannen meegegaan naar een stuk land waar we caballos moesten voeren. Met een grote pickup truk brachten we de paarden graan.

Daarna moesten we grote kudde bijelkaar drijven. 5 nieuwe paarden werden gezadeld. Een van de paarden, se llama tostada (zij heet sandwich), is voor mij. Ik heb na een dag al mijn eigen paard. het is een niet al te groot paard. Erg mooi bruin, tussen licht en donkerbruin. helemaal egaal en glad. met korte haren.
Haar manen zijn kort geknipt, in de vorm van een lange tomahawk.
Ik heb er net drie uur opgereden. Wauw wat is ze snel. als je haar aanspoort dan schiet ze weg. Van 0 tot 50 in een flits. Ik heb gisteren geleerd om met een hand te rijden. Je hebt twee teugels in je hand, en je beweegt je hand van links naar rechts om te sturen. Met mijn rechter hand doe ik niks, Af en toe takken weg houden of me stevig vast houden als ze schrikt.
Vanochtend schrok het paard van een stuk alluminium. Het springt dan een meter naar rechts en gaat even op twee poten staan. Gelukkig heb ik veel gevoetbald en zijn mijn benen zo sterk dat ik met mijn knien me om mijn cilla (zadel) kan klemmen.
Het is wel kicken.

Ik geloof dat het land inderdaad de lengte heeft van half friesland. Het huis heeft een tuin even groot als vijf a zes voetbalvelden. met een stuk of drie uitgangen, je moet afstappen van het paard om het hek open te doen. Straks ga ik kijken naar Rafa en Tómas met hun medewerkers die een wedstrijd Polo gaan spelen tegen een andere groep spelers.
Ze hebben hun eigen polo veld. Vier voetbalvelden groot, met je paard overkruis je het in galop in vijftien a twintig seconden. dan voel je de wind door je haren schieten.

We hebben net gegegeten, en gaan zo terug naar de estancia. Met de auto van Rafa rijden we zo´n 200 honderd kilometer per dag, 140 op de teller. Afstanden worden hierdoor een stuk kleiner.
Het zijn echte gauchos hier. Alles draait hier om paarden. Dat zijn hun grootste liefdes in hun leven. Het is hun leven. Rafa zij me dat ik er van ga houden.
Ik heb eergisteren mijn eigen bota´s (laarzen) gekocht. Het zijn de mooiste schoenen die ik ooit gekocht heb, ook de duurst ooit. Maar met deze laarzen kan ik twintig jaar doen. Even lang als een nieuw rieten dak op onze boerderij thuis. Mijn laarzen hebben de kleur van mijn paard. Ze zijn van een erg dik soort leer, tot aan mijn knie. Met een rits aan de voorkant.
Ik kan er geen foto van laten zien want hier is geen usb verbinding geloof ik. Komt nog wel eens.

Straks ga ik met een groep mensen vaca´s (koeien) verplaatsen.

Nias